Επιτυχημένη «Ελληνοφρένεια»!

Τη στιγμή που η από τηλεοράσεως σάτιρα δείχνει εμφανή σημάδια κόπωσης (για να μην πω
κατάρρευσης) και που οι παλιές καλές εποχές των «επιθεωρησιακών μονολόγων» της Μαλβίνας Κάραλη («Malvina Live», «Malvina Hostess», «Malvina Rixten»...) ή των «Δέκα μικρών Μήτσων» του Λάκη Λαζόπουλου είναι μακρινές αναμνήσεις, έρχεται η «Ελληνοφρένεια» για να θυμίσει τι
σημαίνει εύστοχο, καυστικό και χιουμοριστικό συνάμα πολιτικό σχόλιο.

Με την επιστροφή της στην τηλεόραση η εκπομπή αναβιώνει (με τον τρόπο και τις μεθόδους της μικρής οθόνης τώρα πια) την παράδοση των ελλήνων κειμενογράφων και ερμηνευτών της επιθεώρησης. Εκείνων που χρησιμοποίησαν το χιούμορ για να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα της πολιτείας και της κοινωνίας, που έκαναν τον φόβο τους γέλιο, που κατακεραύνωσαν με τα νούμερά τους πολιτικούς που «ξέφυγαν», αλλά και που τράβηξαν το αφτί στους πολίτες για τις δικές τους αβλεψίες και λάθη.

Παρακολούθησα προσεκτικά τα πρώτα επεισόδια, περίεργος να δω αν η «Ελληνοφρένεια» θα κατάφερνε να αντισταθεί στη φτήνια που έχει μπολιάσει την επιθεώρηση-σάτιρα τα τελευταία χρόνια (στην τηλεόραση όπως, δυστυχώς, και στη σκηνή του θεάτρου). Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα κατάφερε. Οι συντελεστές της «εκσυγχρονίζουν» τα επιθεωρησιακά νούμερα με τρόπο ευφάνταστο, κάνοντας την ίδια στιγμή το πολιτικό σχόλιο που είχε λείψει.

Ο χαρακτηριστικός Τσολιάς (ένας made in Greece Μίστερ Μπιν), άλλοτε στη συνύπαρξή του με τον Αλέξη Τσίπρα, άλλοτε με την εικόνα του... θαυματουργού Γιάννη Στουρνάρα ανά χείρας, άλλοτε συμπαραστάτης της Πόπης Τσαπανίδου μετά τον καβγά της με τον Πάνο Καμμένο και άλλοτε «κομπάρσος» που τρώει παγωτό πίσω από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο τη στιγμή που εκείνος κάνει δηλώσεις, βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές του καταφέρνοντας με πολύ λίγα λόγια (δηλαδή με μερικές άναρθρες κραυγές) και χωρίς έκφραση στο πρόσωπό του να εκφράσει όλα αυτά που αισθανόμαστε ενώ παρακολουθούμε τις δραματικές εξελίξεις από τις οποίες εξαρτάται η ίδια μας η ζωή (και πρωταγωνιστώντας, μοιραία, σε αυτές).

Η αδυσώπητη σάτιρα προς τη Χρυσή Αυγή, ο ευφάνταστος τρόπος με τον οποίο αποδομείται η σοβαροφάνεια των
πολιτικών μας (βλ. διαφήμιση περιοδικού «Υπερεγώ» με εξώφυλλο τον Ευάγγελο Βενιζέλο και «αναλύσεις για την ανθρώπινη ματαιοδοξία, αρχομανία κ.λπ.», αλλά και τα «σκετσάκια» με τον Αδωνη Γεωργιάδη) καθώς και τα πλάνα από την αίθουσα σύνταξης όπου ο αρχισυντάκτης και οι (απερίγραπτοι, ενίοτε) συνεργάτες του επιλέγουν τα θέματά τους κάνοντας τα δικά τους σουρεαλιστικά (ή ανατριχιαστικά ρεαλιστικά) σχόλια, συνθέτουν ένα μετεπιθεωρησιακό σόου με κέφι και γέλιο, γέλιο που αντί να σκεπάζει αποκαλύπτει και καταγγέλλει την εθνική μας πίκρα.

Οι ως σήμερα πολύ καλές τηλεθεάσεις της εκπομπής έρχονται για να επιβραβεύσουν το αποτέλεσμα και να την αναδείξουν σε ένα από τα καλά χαρτιά του ανανεωμένου προγράμματος του Alpha.