
Η ευθύνη αφορά και τις δύο πλευρές. Από τη μία τα κανάλια επιδιώκουν αυτό που εδώ και
χρόνια «παράγουν»: αμόρφωτες, απαίδευτες περσόνες, έτοιμες να κουτσομπολέψουν και να προκαλέσουν με τη ζωή και τα καμώματά τους. Η ίδια εικόνα: μπούκλα, τρέσα και βλεφαρίδα, σε συνδυασμό με φτωχό λεξιλόγιο και με πλούσια τα ελέη. Αυτό καλλιεργείται και προωθείται μετά μανίας. Σε κλίμα υπέρμετρης εσωστρέφειας η τηλεόραση αδυνατεί να τροφοδοτήσει τα πλατό με δημιουργικά μυαλά τα οποία θα προσπεράσουν και θα ξεπεράσουν το κατεστημένο δημιουργώντας νέα δεδομένα με στόχο την κατάκτηση ενός ευρύτερου και πιο απαιτητικού κοινού. Υιοθετώντας το νέο στυλ της «αδηφάγου κουτσομπολαρίας» είναι αναμενόμενο να επιστρέφουμε στα ίδια και στα ίδια.
Από την άλλη, εδώ και χρόνια φερέλπιδες νέοι, γοητευμένοι από την απατηλή λάμψη του γυαλιού, θεωρούν ότι μια πλαστική εικόνα και ένα «λευκότερο» χαμόγελο μπορούν να φέρουν την άνοιξη. Αντε και μια καλή γνωριμία... Η τηλεόραση στην ψυχαγωγική της πλευρά μπορεί να προσφέρει περισσότερα. Οχι ακαδημαϊκό έργο αλλά μπορεί να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον του κόσμου, να αναδείξει πρωτότυπες πτυχές, να προτείνει αυτό που ανακαλύπτει και να μεταδώσει χαρά, να αναβαθμίσει την αισθητική μιας εικόνας που οδεύει στα Τάρταρα. Μέχρι στιγμής σε αυτό που ορίζει ως ψυχαγωγική εκπομπή το μόνο που καταφέρνει είναι να εκπέμπει αφόρητη πλήξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου