Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Άλλοι σε μεγαλύτερο, άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Η Ζέτα είπε να κάνει ένα ταξίδι στα νησιά του Ιονίου, αφήνοντας πίσω λίγο τη δράση και τον κίνδυνο των προηγούμενων εξορμήσεών της και να ανακαλύψει και πάλι την παιδική της αθωότητα. Η Ζέτα, που λες, έπαιξε, γέλασε με την καρδιά της αλλά ταυτόχρονα μας έδειξε πόσο σέξι μπορεί να είναι, ακόμα κι έτσι.
Στην αρχή αγνάντευσε τον ορίζοντα αφήνοντας πίσω της πάθε περιπέτεια του παρελθόντος. Ήθελε αυτή τη φορά να παίξει στη θάλασσα με την καρδιά της.
Έτσι, πήρε τη σαμπρελίτσα της, φόρεσε το ασορτί μαγιό της και άρχισε να πλατσουρίζει. Και ένα χαμόγελο άρχισε να ζωγραφίζεται στα χείλη της.
Βέβαια, ακόμα πιο πολύ της άρεσε να αράζει πάνω στη σαμπρελίτσα της τουρλώνοντας τον πωπό της όλο χάρη. Τώρα πλέον δεν είχε κανέναν κίνδυνο να αντιμετωπίσει. Μόνο χαρές.
Όπως επίσης χάρηκε και με μία μικρή πηγούλα που βρήκε κάπου τυχαία. Ήταν δροσερούλι το νεράκι και αυτό ήταν παιχνιδιάρικο.
Τον πωπάκο της τον τούρλωνε όμως και χωρίς την σαμπρελίτσα. Της αρέσει αυτό το παιχνίδι. Την κοιτούν όλοι και εκείνοι τους στέλνει φιλάκια.
Μετά όμως θυμήθηκε ότι μικρή έκανε χορό και ήθελε πάση θυσία να ξανανιώσει ελεύθερη, όπως τότε που, μικρό παιδάκι, χόρευε. Σκαρφάλωσε στα βράχια για να την βλέπουν όλοι και απέδειξε πόσο καλή χορεύτρια είναι.
Και μετά έτρεχε στην άκρη του βράχου σαν παιδί που μόλις έφτασε στο χωριό του για τις καλοκαιρινές του διακοπές και νιώθει λέφτερο.
Στο τέλος κουράστηκε και είπε να ξαποστάσει λίγο. Που αλλού; Σε μία κούνια βεβαιώς. Ένα παιδί παραμένει πάντα παιδί.
Θυμήσου πόσο δύσκολα είχε περάσει η Ζέτα στις προηγούμενες περιπέτειές της αυτό το καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου