Εγώ, ο παρουσιαστής!

Τι κάνει μια εκπομπή να ξεχωρίζει; Το περιεχόμενο σίγουρα, η παραγωγή οπωσδήποτε και φυσικά η
χαρισματικότητα του παρουσιαστή. Στην ελληνική τηλεόραση εδώ και αρκετά χρόνια εκπομπές συχνά συνιστά το «τσιφλίκι» του εκάστοτε παρουσιαστή ο οποίος την προσαρμόζει στα μέτρα του.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των προσώπων που θεώρησαν πως το τηλεοπτικό πλατό είναι το πεδίο επίλυσης προσωπικών αντιπαραθέσεων, η χρονική στιγμή που ενώπιον κοινού θα δημοσιοποιηθούν το πρόβλημά τους, η χαρά και ο έρωτάς τους. Πως η εκπομπή είναι δική τους και πως μπορούν να περιφέρουν το «εγώ» τους ανενόχλητοι, αφήνοντας στο περιθώριο συνεργάτες, θεματολογία και κώδικα δεοντολογίας.

Φάουλ της Ναταλίας Γερμανού η πρόσκληση του συντρόφου της και τα υπονοούμενα για προηγούμενες συνεργασίες στην πρεμιέρα της, ενοχλητική η πρωτοβουλία πολλών, μεταξύ των οποίων ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, να καλούν τους φίλους τους, οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στο κοινό (Υβόννη Μπόσνιακ, Ελένη Φουρέιρα κ.ά.). Ιδιαιτέρως πρωτότυπη φυσικά η επιθυμία του κ. Νίκου Μουτσινά να καταργηθεί η τηλεκριτική στην οποία επιτίθεται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς και η απαίτησή του να μην υφίσταται ως επάγγελμα.

Σίγουρα θα ήταν βολικό για πολλούς και ειδικά για τον ίδιο, μόνο που τα τσιτάτα του - φευ! - περί απώλειας εργασιακών θέσεων λόγω απερισκεψίας των κριτικών, όπως ισχυρίστηκε, επιστρέφουν σαν μπούμερανγκ εντός ολίγων λεπτών με τους ισχυρισμούς του. Ειδικά μάλιστα για έναν παρουσιαστή που ο ίδιος κρίνει την εμφάνισή του στην εκπομπή του εξαιρετική και επιμένει δίχως επιχειρήματα να κατηγορεί όσους τον κριτικάρουν.

Εν κατακλείδι, όπως έχει αποδειχθεί, το λάθος της ελληνικής τηλεόρασης να γίνει προσωποκεντρική συνιστά μία από τις μεγαλύτερες αιτίες του ναυαγίου της. Αν το κέντρο βάρους μετατεθεί στις ομάδες, στις ιδέες και στο περιεχόμενο, όλα θα είναι πολύ καλύτερα και φυσικά πιο αξιοκρατικά.