Το πρόβλημα με τα σίριαλ!

Παρακολουθώ φανατικά το «Two and a half men». Πρόκειται για υποδειγματική κωμική σειρά με
αξιολάτρευτους χαρακτήρες (ακόμη και όταν δείχνουν τον σκοτεινό εαυτό τους), πανέξυπνο σενάριο και δυνατές ερμηνείες από τον σπουδαίο Τζον Κράιερ, τον χαριτωμένο Αστον Κούτσερ και τους ταλαντούχους ηθοποιούς που τους πλαισιώνουν. Πρόκειται επίσης για σειρά που, αν εξαιρέσεις τις ιλιγγιώδεις απολαβές των πρωταγωνιστών της (ο Κούτσερ και ο Κράιερ ήταν στις δύο πρώτες θέσεις της λίστας με τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς της
τηλεόρασης την περίοδο 2012-2013 με 24.000.000 και 21.000.000 δολάρια αντιστοίχως), δεν κοστίζει πολύ: δύο-τρία σκηνικά σχεδόν πάντα τα ίδια, χωρίς ειδικά εφέ, και αυτό είναι. Εδώ τον θρίαμβο του αποτελέσματος δεν υπογράφει η τεχνολογία με τις τεράστιες δυνατότητές της, όπως συμβαίνει π.χ. με το «Game of thrones»,  αλλά ένα συνεργείο «παλαιάς κοπής».

Αναρωτήθηκα, λοιπόν, παρακολουθώντας ένα από τα τελευταία επεισόδια στο οποίο συμμετείχε η σύντροφος του Κούτσερ Μίλα Κούνις (απολαυστική και εκείνη σε έναν ρόλο διά του οποίου παρώδησε τη σχέση τους) γιατί ένα τόσο απλό μοντέλο κωμωδίας είναι τόσο δύσκολο να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Δεν εννοώ να «ξεπατικώσουμε» μια σειρά, όπως γίνεται (αξιοπρεπώς) με τη «Μοντέρνα οικογένεια», αλλά να γράψουμε από την αρχή και να γυρίσουμε ένα σίριαλ τόσο έξυπνο όσο το «Two and a half men».

Προσπάθειες έχουν γίνει, μερικές εκ των οποίων αρκετά χαριτωμένες (θυμίζω τις «Σαββατογεννημένες», την καλύτερη δουλειά του Γιώργου Καπουτζίδη, κάποια επεισόδια της ατυχήσασας «Εργαζόμενης γυναίκας» με την Ελένη Ράντου και των «Υπέροχων πλασμάτων» της Μυρτώς Κοντοβά), αλλά σε γενικές γραμμένες το ελληνικό σίριαλ έχει κολλήσει στον περασμένο αιώνα: παλιομοδίτικα σενάρια, χαρακτήρες που απλώς δεν υπάρχουν, χοντροκομμένα αστεία, αδιάφορες υποθέσεις, ηθοποιοί που φέρνουν με το υστερικό παίξιμό τους μια υπερβολή που κουράζει. Και, όχι, δεν φταίει η κρίση, οι ελληνικές κωμικές σειρές είχαν πρόβλημα και την περίοδο που τα ιδιωτικά κανάλια δεν φείδονταν χρημάτων. Πρόβλημα που ξεκινάει από την αδυναμία (ή απροθυμία) των σεναριογράφων, των σκηνοθετών και στη συνέχεια των ηθοποιών να αφουγκραστούν την κοινωνία γύρω τους (την πηγή, δηλαδή, που θα τροφοδοτήσει την έμπνευσή τους) και στη συνέχεια να τη διακωμωδήσουν.

Στην Ελλάδα παίρνουμε τελικά πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας, γι' αυτό και τη στιγμή που καλούμαστε να τον αντικρίσουμε στον καθρέφτη και να αυτοσαρκαστούμε (αυτό είναι η κωμωδία) φερόμαστε σπασμωδικά, υπερβολικά, χάνουμε το μέτρο και το χιούμορ μας. Ισως πρέπει να χαλαρώσουμε, να αντιμετωπίσουμε με πιο «ελαφρά» (αλλά και κριτική) διάθεση τις ζωές μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε και εμείς το δικό μας «Two and a half men». Ως τότε, ευτυχώς που υπάρχουν η αμερικανική και η βρετανική ψυχαγωγική τηλεόραση...